احساس دریده شدن یک چوپان

             چوپان 

فقر تمام مغز و استخوانمان را پوسانده 

بود. برای نیمه رفاه اندک، حتی مادر 

​​​​​​لحاف وتشک جهیزیه اش را نیز فروخته 

بود. تا چند راس گوسفند خریداری شود.

و من هر صبح گوسفندان را برای چرا به

دشت می بردم. و پایم نرسیده به دشت

در افکار خودم غوطه ور میشدم. ولی 

این سحر، وقت خروس خوان دلم آشوب 

بود. هنوز، روز به نیمه نرسیده بود. 

گرگ به گله زد. و تمام گوسفندان را درید

دشت بوی خون میداد. و من مچاله 

شدن استخون هایم را زیر بار این مصیبت

با تمام وجودم حس میکردم. 

وقتی سمت خانه را پیش گرفتم. نه پای 

رفتن داشتم. و نه جسارت ماندن در 

بیابان، وقتی به خودم آمدم که رسیده 

بودم به خانه، آقا جان با دیدن من 

زانوهایش را بغل کرده نشست. مادر

دو چشمش غم زده بود. و من کوله باری

از یاس را با شانه هایم، یدک می کشیدم.

در میانه ی، این سکوت سرد، مادر به 

حرف آمد. و گفت زانوی غم بغل نگیرید. 

بیایید خیال کنیم. گوسفندان در آغل 

هستند. و گرگ آن ها را ندریده است .

همان طور که مادر سفارش کردند. خیال 

کردیم. هر روز صبح گوسفندان به چرا 

می روند. شیر آن ها دوشیده می شود. 

و آقاجان در حیاط کنار هیمه هیزم ها 

نشسته است. و پشم گوسفندان را 

می ریسد. اما شب که می‌شد. به میان 

خیال و واقعیت، گرگ به گله میزد و

گوسفندان دریده می شدند. 

و هر چه از صبح تا غروب با خیال خود، 

رشته بودیم پنبه میشد.

مگر می شود به خیال زنده بود. ولی 

ما زنده بودیم. و زندگی کردیم و با تمام 

حواسمان، خوشی مادر را لمس کردیم و

راضی بودیم. و من به دور از حصار زمان

و مکانی که در آن بودم. 

با تمام سلول های بدنم این را درک کردم

که رنج نباید ما را غمگین کند. رنج باید 

انسان را هوشیارتر کند. 

و زندگی به مصابه کوه رنجی است. که 

باید از میان رنجش ونخوتش راه گریزی 

پیدا کنیم و به سمت جلو برانیم .

و اما من مادر، تا ابد در حصار غم 

چشمان تو محصورم.!!!! 

    شعری زیبا از استاد نقاشی پدرم

 

 المنت، لله که ما باده پرستیم 

از دیر فنا، چند صباحی برستیم

از بادیه و جنگل و گلزار گذشتیم

از لطف انفاس الهی محو تماشای توهستیم 

چون عبد توییم، مثل گرداب برقصیم

در فلسفه عشق، از هیچ نترسیم 

پا در مرکب و سالک یار، جام شکستیم

کفر نگو، گر پرده دری، هیچ نهستیم

در مجمع مستان، ساقی باده پرستیم

من در عجبم، دگر ما که هستیم 

در محضر یاران، همگان محو تماشای تو 

هستیم 

نوری بنما، از بس که در این بادیه هستیم 

---

زندگی نامه شاعر معاصر نیما یوشیج 🧑‍🏫

نیما یوشیج که نام اصلی وی علی اسفندیاری 

می باشد. ایشان بنیان گذار شعر نو پارسی و

ملقب به پدر شعر نو بودند. وی متولد 21 ابان

1276 در روستای یوش، شهرستان نور استان 

مازندران می باشد. 

او در سال 1301 با منظومه (افسانه) که 

مانیفست، شعر نوی پارسی اسم برده می شود. 

و باعث انقلاب ادبی و روشن گرایی شعر مدرن

پارسی شد.او همچنین اشعاری به زبان مازندرانی 

که زبان مادری او می باشد. به نام (روجا) به چاپ

رسانده است. 

نیما در 6 اردیبهشت 1305 با عالیه جهانگیر 

ازدواج کرد. و دارای فرزند پسری به نام شراگیم

شد که در سال 1321 به دنیا آمده است .

او در سال 1300 منظومه قصه رنگ پریده را 

به چاپ رساند. و در سال 1301 شعر (ای شب) 

را در روزنامه هفتگی نوبهار منتشر کرد.

اما انقلاب شعری نیما با دو شعر (ققنوس) بهمن 

1316 و(غراب) مهر 1317 آغاز شد. 

و دیگر آثار نیما عبارتند از :صدای چنگ، قو، 

شمع کرجی، فضای بیچون، گل مهتاب، مرغ غم، 

پریان، عنکبوت رنگ و خنده سرد می باشند. 

که نشان از توانایی بالقوه نیما درسرودن اشعار 

زیبا و با مفهوم دارد. 

وی در 16 دی 1338 در تهران بر اثر بیماری 

ذات الریه دارفانی را وداع گفت .

و در امامزاده عبدالله تهران به خاک سپرده شد .

ولی در سال 1372 مزار او را به حیاط منزل 

پدریش در یوش انتقال دادند. 

---

       معرفی کتاب 📚

کتاب تکه هایی از کل منسجم 

نویسنده :پونه مقیمی 

خلاصه کتاب :این کتاب مختصر نکاتی از

هنر خوب زندگی کردن و هنر واضح 

اندیشیدن را در بر گرفته است .

کتاب اساسا غیر داستانی می باشد. 

اما نویسنده بخشی از داستان ها و 

تجربیات خود از بیماران را به صورت قصه

در قالب این کتاب آورده است. این کتاب 

از بالاترین سطح روابط انسانی توضیح 

می دهد .و در آخر به تنهایی انسان 

می رسد. و مذمون اصلی این کتاب 

این می باشد که با خودشناسی می توان 

روابط پایداری ایجاد کرد. و با پذیرش 

خود واقعی به آرامش درونی رسید. 📚

 

 

​​​​